تاریخچه بالن

تاریخچه بالن هوای گرم

بالون های هوای گرم قدیمی ترین تکنولوژی موفق برای پرواز انسان ها هستند. تاریخچه بالن به اولین پرواز ثبت شده انسان توسط بالون در 21ام نوامبر سال 1783 در  یک بالون هوای گرم ساخته شده توسط برادران فرانسوی مونتگولفیر (Montgolfier) بر می گردد. این پرواز 23 دقیقه طول کشید که 5.5 مایل را پوشش داد.

اگرچه برادران مونتگولفیر به عنوان اولین پرواز کنندگان با بالون مستند، ثبت شده اند قبل از آنها نیز ادعاهایی در این زمینه شده است. به عنوان مثال به چینی ها به عنوان اولین پرواز کنندگان با کایت ها و شاید بالون های هوای گرم حدود 2000 سال پیش را نسبت داده اند، و نازکاس کشور پرو ممکن است اولین بالون های پر شده با دود را ساخته باشند.

اولین بالون هیدروژنی

ده روز بعد از پرواز موفق برادران مونتگولفیر، یک فیزیکدان جوان، پروفسور ژاک چارلز (Jacques Charles) با اولین بالون ساخته شده از پارچه ابریشمی لاکی پر شده از گاز هیدروژن پرواز کرد. این پرواز 2 ساعت طول کشید و 27 مایل ادامه داشت و تا ارتفاع 9000 پایی بالا رفت. ژاک اشتباها بر این باور بود که برادران منتگولفیر نیز با کیسه ای پر شده از هیدروژن پرواز کرده اند بنابراین هر دو بالون هوای گرم و بالون هیدروژنی در یک سال ساخته شده بود.

پرواز با بالون برای قشر ثروتمند و متمول در یک مقیاس کوچک در اروپا و آمریکا تبدیل به ورزش شد. پاراچوت (دریچه بالایی بالون)، که توسط بالون سواری با نام آندره گرانرین (Andre Garnerin) در سال 1797 به عنوان وسیله ای برای یک شیرین کاری جسورانه اختراع شد، احتمالا سهم بسیار مهمی در پرواز با بالون های هوای گرم داشته است. بعد از گذشت یک قرن، بالون های دودی (کیسه نقاشی شده که با آتشی بر روی سطح زمین گرم می شد) به عنوان یک رخداد رایج در اطراف شهر آغاز شد. زمانی که بالون دودی بالا می رفت، یک مرد یا زن سوار بر آن به کمک طنابی متصل به بالا صعود می کردند. بعد از یک صعود نسبتا معقول (حدود 3000 فوت بر دقیقه) بالون هوای گرم شروع به خنک شدن می کرد و راننده آن از آن جدا شده و به کمک چتر نجاتی به پایین می پرید.

استفاده از بالن در جنگ جهانی اول

بالون ها در صنایع نظامی نیز جایگاه خود را پیدا کردند. ناپلئون از یک بالون قابل مشاهده لنگردار در تعدادی از جنگ هایش استفاده می کرد و بالون را برای جابجایی سربازانش به مناطق مورد تهاجم انگلیس در نظر گرفته بود. در طی جنگ داخلی آمریکا، هر دو نیروهای شمالی و جنوبی از بالون های هوای گرم بسته شده استفاده می کردند. در اروپا، بالون ها در طول محاصره 1870 پاریس (جنگ فرانکو-پروس) برای پیام ها و افراد مهم به خارج از پاریس استفاده می شد. در جنگ جهانی اول هر دو جناح از بالون های هوای گرم برای خلع سلاح توپخانه ها استفاده می کردند. در جنگ جهانی دوم بالون ها را برای مشاهده و شناسایی اهداف نصب می کردند، اگرچه بالون های انبوهی ( ترکیبی از چندین بالون بزرگ که نزدیک همدیگر نصب می شدند) اغلب برای تخریب بمب افکن های سطح پایین مورد استفاده قرار میگرفتند. نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا با شرکت جنرال میلز (General Mills Company) در دهه 1950 قراردادی را برای توسعه دادن بالون های هوای گرم کوچک برای اهداف نظامی منعقد کرد. نیروی دریایی هرگز از این بالون ها استفاده نکرد اما، این پروژه مبنایی برای ساخت بالون های هوای گرم مدرن شد. با استفاده از تکنولوژی و متریال جدید، بالون های هوای گرم به سرعت به عنوان یک ورزش به شهرت رسید.